Fabelo pri vindo

Piedpinte juna virino pendigas tolaĵon sur ŝnuroj, streĉitaj en korto. Ŝi fiksas per pinĉiloj tablo- kaj littukojn kaj nekolere flustras: “Hoj, ci, petolulo, ne malhelpu!”, adresante tion al vento.
La gaja vento taŭzas la malsekan tolaĵon, blovigas kovril- kaj kusensakojn. Tian estas ilia ludo. Ĉemizo, pendanta sur ŝnuro je kolumo malsupren, svingas per manikoj, kvazaŭ dirigentas per la nevideblaj brakoj. Malgranda blanka Vindo malpacience atendas tiun ĉi feliĉan momenton – apudiĝi la tolaĵon sur la ŝnuro.
Kiel ĝi timis, kiam tio okazis la unuan fojon, estas ridige rememori! Dekomence la tolaĵon oni metis en la lavmaŝinon kaj tiu komencis tordi ĝin, turnadi tien-reen, jen enverŝis akvon, jen elverŝis la akvon. Pro la varmego kaj interpremado ne eblis ien malaperi, restis nur toleri kaj atendi. Ĉiuj sentis sin malbone, sed plej malbone la Ĉemizo, kiu tre maltrankvilis, ke butonoj deŝiriĝos.
Kiam finiĝis lasta skulavado kaj la lavmaŝino komencis premadi, sperta Kusensako flustris: “Toleru, ne timu, restis nelonge!”
Sed la plej timiga momento komenciĝis por la Vindeto en la korto. Vento skuis kaj tordis ĝin sur la ŝnuro, tiris supren. Kaj ĝi treege timis, ke la pinĉiloj ne sukcesos deteni ĝin. Sed pinĉiloj tenis firme, ili bone sciis sian devon. Kaj la blanka Vindeto poiome rekonsciiĝis kaj eĉ komencis ricevi plezuron pro sento de libero kaj facileco.
Kaj ĝi vere fariĝis pli kaj pli malpeza dum la sekiĝo, kaj, fine, eksentis tian ravon, ke ekkantis mallaŭtete kaj poste pli kaj pli laŭte. Sed la kanteton povis aŭdi nur Tablotukoj kaj Littukoj – por homaj oreloj paroloj de ajxoj ne auxdeblas. Aliajn kantojn, krom la lulkantoj, ĝi ne sciis kaj tial kantis tion, kio al ĝi plej plaĉis:

Dormas grandaj birdoj sur lian’
Kaj rosmaroj en glacia dom’
Suno dormas post la ocean’
Nur ne dormas vi – la eta hom’
Nokto ŝutas stelojn al sablar’
Kaj sekiĝas ankroj sur la ter’,
Ankaŭ vi ekdormu, kara, ĉar
Dormas en silento ĉiu er’

Kaj poste – pri veloj kaj insuloj, pri ondoj kaj delfenoj…
Ĉesis interflustri naztukoj kaj vekiĝis ekdorminta granda littuko. Sed la littuko-etulo, endormigita per la konata lulkanto, male – ekdormis…

La pampersoj nun anstataŭas vindojn, kaj ĉiam malpli ofte oni povas ekvidi blankajn rektangulajn ŝtofojn sur balkonaj kaj kortaj ŝnuroj.
Sed estis varmega somero kaj, feliĉe por nia Vindeto, ĝin jam duan fojon dum la semajno oni elŝrankigis: la juna patrino ne volis, ke ŝia etulo ŝvitu en pampersoj. Fine la Vindeto denove eksentos la liberon, leĝeron kaj aerblovon!
Sed tuj post, kiam la Vindeto ekpendis sur la ŝnuro, la vento ĉesis. Ekpendis pigre malsekaj aĵoj, kliniĝis enuante. Kanti la Vindeto ne volis, leĝereco forestis, ĝi emis dormi. Nek bloveto, nek iu moviĝo en la julia varmego! En la ĉielo estas neniu nubeto, la suno kiel inkandeska globego pendas super la urbo. Dormi, kiel emas dormi…
Kio povas eksonĝi al la malgranda blanka infana vindo? Cicumoj kaj boteletoj, sistretludiloj kaj infana ploro?
Al nia Vindeto sonĝis vento. Ĝi pelis grizajn nubojn tra la ĉielo, kaj la blanka tolaĵo sur la ŝnuroj jen pufiĝis, jen malŝvelis je ĝiaj blovoj. Nuboj flugis ien, kaj la Vindeto ekpensis pri ili: “Feliĉaj, ili estas liberaj! Ankaŭ mi volas esti…”
Ĝi vekiĝis pro tio, ke oni abrupte deŝnurigis ĝin, sekan kaj varmigitan de la suno, faldis kaj metis en ŝrankon. Kaj komenciĝis tempo en mallumo, silento kaj dormeta trankvilo.

Ĉiam, kiam pordeto de la ŝranko malfermiĝis, la Vindeto kun espero atendis, ke oni prenos ĝin. Pli rapide tien, al la freŝa aero!
Ankoraŭ dufoje bonŝancis al la blanka Vindeto sekiĝi en la korto antaŭ ol venis la signifoplena tago, kiu renversis ĝian vivon.
Oni prenis ĝin al plaĝo. Etulo sidis en blovbasejno, kaj sur la du bastonetojn kaj arbustabranĉon estis metita la Vindeto, kiel kontraŭsuna markezo. Subita ventoblovo trafoliumis paĝojn de libro en manoj de la virino, renversis leĝeran ludilon, velboaton, en la basejono kaj forblovis la Vindeton desur la arbusto. Ĝi estis ligita nek al la bastonetoj, nek al la arbusto, kaj vento facile suprenlevis, flugigis, kaj io daŭre subtenis ĝin en la aero. Ĉu torento de varma vento dank’al la varmigita de la suno sablo, ĉu ĝiа propra deziro….
Kelkajn metrojn ĝi flugegis super la bordo, sukcesis eksenti leĝeron kaj senpezecon, por momento ektimis la supron kaj… Sekva ventoblovo ĵetegis ĝin en akvon apud la bordo, de kie la Vindeto estis sukcese eligita kaj pendigita por sekiĝo.

Ni ne scias, kiel finiĝus ĝia vivo (ĉu la etulo elkreskus aŭ la Vindeto ŝirigxus pro oftaj lavadoj), sed tiu ĉi kurta flugo havis neatenditan postsekvon.
– Paĉjo, kial la vindo ekflugis? – aŭdiĝis ie apude infana voĉeto
– Nu, komprenu… – kaj sekvis iuj tro saĝaj vortoj pri veleco, surfacamplekso, aerpremo, rezisto, rapideco, levoforto…
– Nu bone, paĉjo, mi ĉion komprenis!
Kaj la knabeto ekkuris rigardi krabon, kiun oni ĵus elakvigis.
Kaj lia patro, kiu verŝajne alkutimiĝis tian finon de ĉiuj siaj sciencaj interparoloj kun la filo, eksilentis kaj komencis ion designi sur la sablo. Entuziasmigita de siaj desegnaĵoj li eĉ ne rimarkis, kiam la apuda familio kun la etulo komencis prepariĝi foriri, kiel la etulo ekploris, ne dezirante disiĝi kun la basejno. Trankviligi ĝin sukcesis nur boteleto kun lakta kaĉo.
Kiam li suprenlevis la kapon, familio kun la infaneto jam malaperis. Nur sur la arbusteto restis pendi la forgesita infana vindo. La viro ĉirkaŭrigardis, serĉante la etulon kaj la gepatrojn, sed ili jam ne estis videblaj. La blanka Vindeto jam sekiĝis kaj helmakule kontrastis sur la malhela verdaĵo de la arbusto. La viro aliris la arbuston, prenis la blankan rektangulon, ĉirkaŭrigardis ĝin.
– Paĉjo, kion vi faras?
La filo jam ĝissate admiris la krabon kaj revenis al la patro.
Lonĉjo! Faru ni kajton aŭ velboaton. Ĉu volas?
– Bone, paĉjo. Sed mi tre volas manĝi, iru ni hejmen!
– Ĝuste. Hejme kaj iloj estas kaj latetoj. Iru ni!
…Ili foriris kaj forportis kun si la blankan Vindeton. Tre baldaŭ ĝin atendis sorto iĝi velo por mia unua memfarita jakto. Kaj mi esperas, ke pri tiu sorto ĝi sekrete revis.